Prolog 00 -Pocałunek anioła-

Od autorki : Teraz się trochę bardzo rozpiszę, więc jeśli ktoś nie ma ochoty czytać tego co zaraz ogłoszę, może od razu przejść do przeczytania prologu.
Do Misi Ferro : Bardzo, bardzo Ci dziękuję za to, że komentujesz i czytasz to coś co mam w ogóle czelność opublikować. Dziwię się, że jeszcze Ci oczu nie wypaliło ;) Jesteś tu ze mną praktycznie od początku stworzenia tego bloga i widywanie Twojego komentarza jest tu normą na porządku dziennym ;D Wiem, że długo czekałaś na kolejne rozdziały tamtego opowiadania i pisałaś do mnie na priv kiedy dodam. Miło z Twojej strony, że tak się tym interesowałaś : ) W tym opowiadaniu mam nadzieję, że wynagrodzę Ci to pisząc o Fede i Lu w większym stopniu, regularnie dodając post :D
Do Fedemila Forever : Tobie też również dziękuję za każdy komentarz oraz za to, że chciało Ci się tyle rozpisywać o rozdziałach, które nie wiem czy zasługują na to ... Za każdym razem gdy czytałam Twój komentarz to nie było chwili kiedy się nie roześmiałam. Bardzo miło mi się czytało Twoje opinie. Z resztą dzięki temu zrozumiałam, że to co pisze ma jakiś tam sens i że warto dalej pisać, chociaż wiem, że tamtego opowiadania nie zakończyłam jak należy tylko urwałam w połowie. Wiem też, że bardzo lubisz Fedemile, więc w nowym opowiadaniu na pewno tą parę znajdziesz. Ja u Ciebie komentuję jak w kratkę, ale naprawdę czasami nie mam czasu żeby skomentować, za co bardzo Cię przepraszam bo nie chce żebyś myślała, że nie czytam Twojego bloga, bo przeciwnie czytam, ale jak już pisałam wcześniej nie zawsze mam czas kiedy skomentować i wyrazić swoją opinię, która i tak nigdy się nie zmieni bo piszesz fantastycznie. Trochę zagmatwanie napisałam, ale trudno :D Jeszcze raz dziękuję, że jesteś ;*

__________________________________________________________________

,,Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili, tu i teraz, żeby żyć w niej na zawsze ...''

Trzy lata wcześniej ...
.
Może rok ?
.
Nic nie pamięta.
.
No właśnie ...

   Czerwcowe słońce opadało nad zachodnim skrajem krajobrazu. Kręta droga, którą obojga zakochanych jechało, wślizgnęła się do tunelu utworzonego przez klony, topole i dęby. Promienie zachodzącego słońca wdzierały się przez drzewa tworząc urzekająco piękny widok co sprawiało, że jazda mijała im bardzo przyjemnie. Diego zapalił przednie reflektory, a następnie włączył muzykę, która cicho grała.

   Włoszka spojrzała na niego. Patrzyła na niego uważnie. Przyglądała się jego twarzy, a w szczególności oczom, które były skupione na jeździe. Uśmiechnęła się sama do siebie. 

- Mam coś na twarzy ? - spojrzał na nią z uśmiechem.

- Nie, nie. - zachichotała. - Wiesz, zdałam sobie sprawę, że nawet nie wiem dokąd mnie zabierasz, a więc ? 

- Jedziemy do restauracji. - powiedział i spojrzał na nią by zobaczyć jej reakcje.

   Francesca patrzyła przez okno, a na twarzy miała wymalowany szeroki uśmiech. To był uśmiech szczęścia. Nie trudno było się tego domyśleć. Jednak ten uśmiech ... Był inny. Towarzyszyły mu smutne oczy, które spoglądały za okno, na zachodzące słońce nad horyzontem. 

- Coś się stało ? - zauważył to. 

- Dlaczego tak myślisz ? 

- Posmutniałaś.
- Nie musimy się spieszyć. - powiedziała gdy zauważyła, że Diego przyspiesza.
- Popsułem ci apetyt ? - zapytał, powracając do wcześniejszego tematu, a ona pokręciła przecząco głową. 

   Auto mknęło naprzód i ostro weszło w zakręt.

- Chyba to szczęście tak całą mnie wypełnia. - uśmiechnęła się. - Ale wiesz ? Szkoda, że nie możemy zatrzymać tej chwili ... 

- Nic nie jest nie możliwe. - powiedział, a ona zaśmiała się.

- Diego. Mówiłam, że nie musimy się spieszyć. 

- To dziwne ... - mruknął. - Zastanawiam się, co ... - przelotnie spojrzał na swoje stopy. - To nie wygląda ...

- Zwolnij, dobrze ? Nieważne, jeśli się trochę spóźnimy. - powiedziała trochę zaniepokojona. 

- Fran coś się ... 

   Próbował zwolnić, ale nie dało się. Auto dalej jechało z szybką prędkością. Z nad przeciwka nadjeżdżał samochód. Otaczały ich drzewa. Nie było miejsca żeby skręcić w lewo czy w prawo.

- Zatrzymaj się ! - zawołała.

- Ja ...

- Zatrzymaj się, dlaczego się nie zatrzymujesz ? - błagała. - Diego stój !

   Przednia szyba eksplodowała.

...

__________________________________________________________________

Hej !
Jak już obiecywałam wcześniej, prolog dodany.

Mam nadzieję, że spodobał wam się.

Ta historia jest czymś nowym i mam nadzieję, że nie stanie się oklepana w taki sposób, że każdy co ją będzie czytał, będzie znał już jej koniec.

Pewnie zauważyliście, że prolog napisałam perspektywą trzecioosobową i zawiadamiam, że pozostałe rozdziały też będą pisane podobnie.

To na tyle.

Do następnego !

/Mari♥